Olmaya Devlet Cihanda Bir Nefes Sıhhat Gibi
bir sonbahar esintisinde, tutunacak gücün kalmayıp düşeceksin; yazgı değişmez. ama vazgeçme hemen, tutunabildiğince dalına, değişimi yaşa; yaşamın tekdüzeliğinden kurtulduğunu hisset; renklerin farkına var; yeşil, sarı, kahverengi, kırmızı, mor… ve ardından süzülerek düş toprağa; yumuşacık ve sessizce; bir yaprak gibi…
Bugün Pazar, bugün uzun zamandır ilk kez ev dışına çıkabilen 65 yaş üstü yurttaşlarımıza ithafen okudum Nazım’ın bu şiirini…
Bulutların dili olsa bize ne söyler Bu gelen afet midir, yoksa rahmet mi? Astrologlar iyi bir şey söyleyin Feleğin cevri bitmeyecek mi daha Zor bir triyad oldu Umutluyuz, önümüz bahar, yaz Tevfik ÖZLÜ, 1 Nisan 2020, Trabzon.
Düşen yapraklara takılsa ruhumuz
Sessizliği dinlesek…
Oysa karda insanlar evde kalır zannederdim / Afetler de evde kalır mı?
dündür dün de, bugün de; yarın da dün olacak.
“sararıp solmak” ne demek? neden ölü yüzü sarıdır? yaprak düşmeden niçin sararır; ya da güneş, batarken? neden “sarı sıcak” bir pencere hayali kurar şair? hüznün rengi sarı mıdır?
Gözümün önünden sürekli genç, yorgun nöbetteki bir asistan… Neden? Niçin? Nasıl olur?
birlikte iyi zaman geçirdik aynı havayı solurduk yiyip içtiğimiz bile ayrı gitmezdi kimi zaman mutluyduk belki birlikte ağladığımız da vardır sevinçten veya kederden umutla korkuyu bir arada taşıdığımız günlerimiz oldu kavga da etmişizdir, olabilir ne önemi var ki bunların asıl olan o silik fotoğrafta gördüğündür adımı andıklarında canlanan…
